1 χρόνο και 5 μήνες αφού ξαναείδα την ταινία Μην φεύγεις, ένοιωσα το ίδιος δέος....Το παραδέχομαι, ίσως την είδα και κάποιες φορές ενδιάμεσα...Και τα εμπλεκόμενα επεισόδια του 504 χιλιόμετρα που είναι η συνέχεια της ταινίας...Έχω και από εκεί υλικό, και πλέον έχω όρεξη και να τα γράψω... Η ταινία αυτή ήταν που με παρακίνησε να φτιάξω και εγώ το δικό μου blog (γουάου!!!) που με ντροπή τότε και τώρα ομολογώ πως μέχρι τότε δεν ήξερα ακριβώς πως το φτιάχνεις ή γιατί ή τέλος πάντων τί είναι αυτό το blog, τί διαφορετικό έχει από ένα post σε ένα forum που μπαίνεις κάθε μέρα και πλέον έχεις τους internetikousoufilous αλλά κ τα καθιερωμένα debates μαζί τους, πάντα με καλή διάθεση...Και επειδή μακρυγορώ κ για να επιστρέψω στο θέμα μου, σε μια όχι και πολλή χαρούμενη περίοδο της ζωής μου και ούτε περίοδο ιδιαίτερης κίνησης, είδα αυτή την ταινία που ήταν ένα χτύπημα και μου είπε σήκω ρε κακομοίρα!! Φτιάξε επιτέλους ενα blog και εσύ!!! Τώρα θα μου πείτε παρακίνηση ήταν αυτό? Το να κάτσω πίσω από το pc μου και χτυπάω τάκα τούκα τα πλήκτρα? Ε ο καθένας από κάπου ξεκινάει και τουλάχιστον μου ήρθε μονομιάς η διαφορά: Το blog είναι έκφραση....Ή για να μαι πιό σωστή: To blog για μένα θα ήταν έκφραση... Και αφού αποφάσισα και επιτέλους βρήκα τον χρόνο να το συνεχίσω, θα το ξαναεγκαινιάσω με ένα video από την προαναφερθείσα σειρά "504 χιλιόμετρα βόρεια της Αθήνας"...Ένα από τα αγαπημένα μου σημεία. Το τρίτο ή τέταρτο αγαπημένο μέχρι να βρω τα 2 πιό αγαπημένα μου...

Εδώ μία από τις πρωταγωνίστριες, η Φανή (φοιτήτρια στην Θεσσαλονίκη) είναι στο ΚΤΕΛ έτοιμη να φύγει για Αθήνα, αφού δεν μπορεί να πει στον καλύτερό της φίλο, πως αυτός για τον οποίο του έλεγε συνέχεια, είναι τελικά αυτός που γνώρισε και ο ίδιος και γουστάρει...Λίγο τραβηγμένο ίσως αλλά αυτό που της λέει ο Λαζόπουλος σ αυτή την σκηνή (που υποτίθεται πως έχει χάσει την κόρη του στο ατύχημα του σχολικού λεωφορείου στα Τέμπη) είναι ό,τι πολεμιέται, να το πολεμάει και ότι είναι ζωντανό, να το ζει....Enjoy....